بیایید با هم سوار یک قطار در هند شویم

      آن وقت‌ها که صداوسیما هنوز محبوبیت خودش را داشت، یادتان هست؟ ولی اگر هاله‌ای از تصاویرش هم در ذهنتون باشد، آن زمان صدا وسیما علاقه زیادی به فیلم‌های هندی داشت و در این فیلم‌ها تصویری که  رویش بسیار تاکید می‌شد سیک‌هایی با ریشهای بلند وسبیل‌ها پهن که تنها شغلشون دزدی و ادم‌کشی بود و حتما در کمربندشون یک چاقو بسیار بزرگ می‌گذاشتند که هر کی رو سر راه خودشون می‌دیدند یا تهدید به قتل کنند یا گروگان بگریند.

 با همه این تصاویری که در ذهن داشتم چندین سال پیش قرار بود از طریق قطار هند به سمت یکی از بندرها معروفش حرکت کنم

مرداب های اطرافت را میبینی ؟

یکی از دغدغه‌های ما اطرافیانی هستند که برای خودمان انتخاب می‌کنیم، این افراد حال‌خوب‌کن‌ها مجانی هستند که مهم‌ترین داشته یعنی زمان را برایشان صرف می‌کنیم و در ابتدا در هیجان و سرخوشی ناشی از آشنایی مثل یک معتاد افیونی بهم وابسته می‌شویم که باعث میشود ترک همدیگر را در لحظه‌ها اخر دشوار کند و برایمان نئشگی بهمراه آورد که میل دوباره زمان گذاشتن را برایمان ایجاد میکند. 

اما این اعتیادها هم در مواقعی خانمان سوز می‌شود.

اگر قابله بودید شاید روزی قاتل می شدید

 گاهی درگذشته قابله‌ها نوزادهایی با ویژگی شخصیت منفی را تشخیص می‌دادند و می‌کشتند؛ الیف شافاک ، و دوباره مادرم مرد

در مصانب رام کردن

اولین چیزی که از ببر به ذهنم می‌آید، غروری است که در پوست نارنجی تند با راه راه مشکی حبس شده است. البته از حق نگذریم ببرهای سفید هم همین جذابیت ظاهری را بگونه ای حفظ کردند که می‌توانند چشم هر بیننده‌ای را میخکوب کنند، ازجمله این میخکوب شده‌ها منم

امیدت را معنی بده

دیدین بعضی از جمله‌ها پس از مدتی دیگه کاربردشون از دست میدند و فقط هر جا کم میاریم استفاده می‌شن؟ 
مثل اینکه تکیه کلامی داشته باشین و هر روز در جواب خاطره دوستتون از آن استفاده کنید، ولی بعد از مدتی حتی خودتان نمیدانید معنی این جمله یا کلمه چیست؟ و چرا به کار می برید؟