پنجشنبه, ۲۸ دی ۱۳۹۶، ۰۹:۰۲ ب.ظ
بیایید با هم سوار یک قطار در هند شویم
میتوانم بگم آنچه که در فیلم‌هاشون در مورد قطارهاشون به تصویر کشیدند واقعیت داشت اما در مورد شهرهاشون نه[1]، ایستگاه‌ها قطار مملو از جمعیت آدم‌هایی که احتمالا کیسه‌ها خوابشون را روی ایستگاه پهن کرده بودند و بسیاریشون قصد داشتند همانجا بخوابند و پر از بچه‌ها دستفروشی که با صدای چای چای ذهن ما را منحرف میکردند وبرای چند لحظه فکر میکردیم از موهبت اینکه بقیه زبان فارسی ما را بلد نیستند محروم شدیم، به هر حال هر چه بود گذر ما از ایستگاه قطار بیش از چند دقیقه نبود؛ وقتی وارد قطار شدیم، چند لحظه دچار شک خبر ناگوار شدیم، خبری از کوپه های جدا نبود، هر قسمت شامل شش صندلی بود و تمامی این قسمت‌ها کاملا به هم متصل بودند، چهار صندلی سمت راست و دو صندلی سمت چپ و بدترین قسمت ماجرا اینجا بود که صندلی من جدا از بقیه بود. ما سه بلیط سمت راست و یک صندلی چپ، خریده بودیم ، پس از چند ثانیه که بر خودم مسلط شدم به خودم گفتم از آنجایی که الان نزدیک حرکت قطار هست و کسی سمت چپ ننشسته پس بهتر است همونجا بنشینم؛ اما چند دقیقه نگذشته بود که یک سیک هندی درست روبروی من نشست، از تمام تصوراتی که بابت چاقوها کمرش و چگونگی غارت من و خانواده و تمام قطار میگذرم ولی به محضی که از تصوراتم به دنیا واقعی امدم جای خودم را با پدرم عوض کردم و البته تا زمانی که خواب یاریم کرد، شبیه نگهبان کوچولو مراقب پدرم بودم ؛ تا اینکه صبح شد و ما قصد داشتیم به هتل و محل مقصدمون حرکت کنیم
و میدونید بین همه آن آدم‌ها چه کسی با مهربانی و صبر، کل ایستگاه قطار برگشت را با
ما آمد و راه برگشت را به ما نشان داد و تاکسی گرفت؟
بله همون سیک هندی.
و از همون موقع بود که یاد گرفتم تمام تصوری که بابت پوشش آدم‌ها یا رفتار
اولیه آنها در ذهنم هست حاصل هزار متغیر محیطی و ممکن هست ناشی از تخیلات و سوتفاهم ذهنی بقیه باشد که در ذهن من شکل گرفته پس بهتره صبر کنم و منتظر باشم
که همان ادم تمایز رفتاری خودش را به من نشون بدهد تا بتوانم بهترین رفتار متقابل را نشون بدهم و آن پیش‌داوری را گوشه ذهنم نگه دارم؛ برای نوشتن
و برای تکمیل مدل ذهنم از آدم‌های اطراف
[1] شهر های بسیار زیبایی دارند که باید تمیز و بدون آشغال تصورشون کرد.
